“In de winter loop ik door de kou om droge takken te zoeken”

Aan de rand van het Oekraïense dorp Strumok staat een zwaar vervallen huis. De muren staan op instorten. Muizen en ratten hebben zich niets ontziend een weg gebaand naar het graan dat in de woning opgeslagen stond. Bedoeld als voer voor de kippen…
In dit huis woont de 7-jarige Nikita. Het gezin leeft in grote armoede. Daarbij zijn ze ongerust over vader; hij is opgeroepen toen de oorlog uitbrak. “We hebben niets meer van papa gehoord,” vertelt Nikita. “Hoe zou het met hem zijn?”

Moeder maakt in de zomermaanden lange dagen op het land om zo voor een schamel inkomen te zorgen. Daar moeten haar twee zoons, Nikita en de 4-jarige Olezjka, maar ook hun gehandicapte oma van leven. Een hele zorg! Die zorg is in de wintermaanden dubbel zo groot, omdat ze dan geen werk heeft en de kou de grootste vijand is. Moeder: “We leven dan van het pensioen van oma, maar dat is slechts 35 euro.”

Op zoek naar takken

Door alle tochtgaten in het huis heeft de wind tijdens de koude wintermaanden vrij spel. “Mama kan ons huis echt niet warm stoken. Het is er zó koud. Helemaal als het sneeuwt! Om eten te koken, moeten we wel vuur maken. Dan pak ik mijn karretje en ga langs de weg op zoek naar droge takken. Soms moet ik heel lang zoeken, want iedereen gebruikt takken om te stoken,” zucht Nikita.

Donkere wolken

Hoe het gezin de winter door moet komen, is de grote vraag. “Mama vertelde dat het eten nog duurder is geworden. Ze heeft geen werk in het dorp. Papa is ook niet thuis.” In de ogen van Nikita is het verdriet en de onzekerheid af te lezen. De kou en armoede hangen als donkere wolken boven de hoofden van dit gezin.

Een plek van hoop

De bezoekjes aan het dagopvangcentrum zijn voor Nikita sprankjes van hoop en levensvreugde. Hij geniet enorm van het contact met andere kinderen en luistert aandachtig naar de verhalen uit de Bijbel. Er verschijnt een lach op z’n gezicht en z’n bruine ogen glinsteren: “Het eten wat ik daar krijg, is heerlijk! Ik heb gevraagd of Olezjka ook naar het dagopvangcentrum mocht komen, maar hij is nog te jong. Gelukkig mag ik wel eten voor hem meenemen naar huis! Fijn hè?”