“Waarom liet mijn moeder me in de steek?”

De ‘waaromvraag’ is van alle tijden en niet gebonden aan een land of cultuur. De oorzaak van de vraag verschilt echter per persoon. “Waarom liet mijn moeder me als kleine gehandicapte jongen voorgoed in de steek?” Het is de hartverscheurende waaromvraag van Nazim, een jonge man uit Oezbekistan. Vanuit zijn rolstoel vertelt hij zijn levensverhaal wat zich kenmerkt door eenzaamheid, onmacht en groot verdriet.

De details die Nazim zich nog feilloos weet te herinneren geven aan hoe groot de impact is van het feit dat zijn moeder hem als kleine jongen achterliet in een kindertehuis. “Ze kwam nooit meer terug…” Achter deze ene zin schuilt diep verdriet.

Gehandicapt kind als straf

In het islamitische land Oezbekistan worden gehandicapte kinderen gezien als straf. Voor alleenstaande moeders, zoals die van Nazim, is er nauwelijks een andere keus denkbaar dan je kind achterlaten in een kindertehuis. “Mijn vader liet mijn moeder in de steek toen hij zag dat ik gehandicapt geboren was. Toen mijn moeder na verloop van tijd een andere man ontmoette, dwong hij haar om afstand van mij te doen.”

Tevergeefs gewacht…

Die bewuste vreselijke dag staat in Nazims geheugen gegrift. “Mijn spullen werden gepakt en we vertrokken, lopend. Mijn moeder duwde zwijgend de rolstoel. Uren later kwamen we bij een omheind gebouw. ‘Wacht hier op mij’, zei m’n moeder en ze liep weg. Ik heb haar nooit meer gezien…” Als Nazim erover praat wordt de pijn en het verdriet in zijn ogen zichtbaar. “Ik ben naar haar op zoek gegaan en alles wat ik van haar weet is dat ze in het buitenland woont. Tegen onze toenmalige buren zei ze: “Als Nazim ooit komt, zeg hem dan dat hij mij moet vergeten.”

Vergeving vanuit geloof

Nazim en andere gehandicapte mensen leven buiten het zicht van mensen, maar niet buiten het gezichtsveld van God. Broeder T., werkzaam vanuit een partnerorganisatie van Kom over en help, bezoekt het tehuis waar Nazim woont. Hij brengt er de nodige materiële hulp, maar bovenal het Evangelie. Broeder T. vertelt: “Nazim is de meest vreedzame persoon die ik ken. Zijn geloof in God helpt hem om voor zijn moeder te bidden en haar te vergeven. In zijn gehandicapte lichaam huist een liefdevolle ziel.”