De verwoestende gevolgen
van oorlog voor Natalia (41)

Toen er nog geen oorlog was… leefden er ongeveer 600 mensen in het Oekraïense dorpje Novohryhorivka. Er was een school, een bibliotheek en wat winkels. Kortom, alles wat nodig was om een normaal leven te kunnen leiden. Zo’n leven had de 41-jarige Natalia ook. Samen met haar man Leonid en zoontje Stepan woonde ze op een boerderij. Het leven was goed. Die tijd ligt voor haar gevoel echter mijlenver achter haar.

Zeven jaar geleden werden Natalia en Stepan geheel onverwacht geconfronteerd met de dood. Leonid stierf op jonge leeftijd aan hartfalen. “Ik was nog maar 34 jaar en al weduwe.” In dit grote verdriet kon Natalia gelukkig wel op de boerderij blijven wonen. Ze woont daar met haar schoonouders. De boerderij heeft een kleinere veestapel dan vroeger.

‘Ik wil geen oorlog’

Op 24 februari 2022 werd het gezin opnieuw opgeschrikt. Natalia: “Heel vroeg in de morgen werd ik wakker van explosies. Toen ik op internet keek, wist ik meteen wat er gaande was. Stepan wilde zich die morgen klaarmaken om naar school te gaan en ik moest hem vertellen dat dit niet kon. Met tranen in zijn ogen zei hij: ‘Ik wil geen explosies horen. Ik wil niet gebombardeerd worden. Ik wil geen oorlog.’ Bij het zien van zijn verdriet, werden de emoties mij ook de baas. We hebben samen gehuild.”

Angst en onzekerheid

Maanden van angst volgden. Stepan raakte in paniek als hij raketten en explosies hoorde. Natalia besloot net als veel andere dorpsgenoten, vanwege de vele beschietingen, het dorp te verlaten. “Het was te gevaarlijk om te blijven, maar de stap om te gaan was groot omdat mijn ouders en schoonouders achterbleven.” Natalia en Stepan bleven enkele maanden bij familie in een veiliger gebied. “Toch was ik met mijn hart en hoofd voortdurend in Novohryhorivka. Ik wilde terug naar huis.”

Opbouw van verwoest dorp

Die mogelijkheid kreeg Natalia voor het eerst in november 2022. Ze kwam terug in een compleet verwoest en geplunderd dorpje. Er was niets meer van over… “Het verdriet om alles wat ik zag overmande me.”
Langzaamaan keren steeds meer inwoners terug naar het dorp om hun bestaan weer op te bouwen. “Ook mijn ouders en schoonouders. Mijn vader en moeder hebben inmiddels een deel van de woning hersteld en brachten er de winter door. Helaas wel zonder elektriciteit en water. Stepan en ik huren tijdelijk een appartement in de stad. In de vakanties gaan we naar ons dorp en verblijven we bij mijn ouders. Als alles klaar is, wil ik hoe dan ook terug naar mijn geboortedorp. Het is ons thuis. En hoe zwaar het leven als alleenstaande moeder in oorlogstijd ook is, ik móet volhouden vanwege Stepan en zijn toekomst!”