“Ik ben eerst in Opytnoye geweest”, vertelt Andrey. “Dit dorp ligt vlakbij het vliegveld van Donetsk waar de oorlog zich afspeelde. Nu is er nog maar één weg dwars door de mijnenvelden.
In het dorp woonden vroeger 1000 mensen, nu nog maar 38. Vrijwel alle huizen zijn verwoest. Al vijf jaar lang wonen de inwoners zonder elektriciteit, water en gas. In dit dorp is niets meer. De mensen koken op vuur of op gasbranders, en vrijwilligers brengen hen water. Twee keer per maand worden ze naar een stad gebracht om inkopen te doen. Als het sneeuwt of regent en het pad daardoor modderig en onbegaanbaar is, moeten ze naar de stad lopen. Zeven kilometer heen en zeven kilometer terug.”
Andrey heeft bij deze mensen boodschappen bezorgd en, minstens zo belangrijk, geluisterd naar hun verhalen. “Ze vertelden ons ogenschijnlijk kalm over het leven van alle dag, maar in hun ogen zag ik een onbeschrijflijk verdriet.”
(Levend) water gebracht
In de tien dagen dat Andrey door het voormalige oorlogsgebied reist, doet hij veel dorpen aan. “We zijn ook in Novgorodskoe geweest. Hier zijn problemen met de watervoorziening. Samen met de plaatselijke predikant hebben we water bij de allerarmsten gebracht. Het was een goede gelegenheid om gelijk over het Levende Water te spreken dat Christus geeft.”
“Waarom moeten wij al vijf jaar lijden?”
Spreken over de Bijbel kan ook vijandigheid oproepen. Dat overkomt Andrey in het dorp Nevelskoe. “Mensen vroegen mij: Waarom stond God deze oorlog toe? Zijn wij de grootste zondaren? Waarom strafte God de mensen niet die met de oorlog zijn begonnen? Waarom moeten wij al vijf jaar lijden?
Ik vertelde hen over de profeet Jeremia die in een verschrikkelijke tijd leefde. Hij had dezelfde vragen, hij klaagde. Tótdat hij tot het inzicht kwam dat het de barmhartigheden van God zijn dat we nog niet vernield zijn, en dat Gods barmhartigheden elke morgen nieuw zijn. Tóen voelde Jeremia weer grond onder zijn voeten. Ik vroeg de mensen om te proberen tot de erkenning te komen dat de Heere barmhartig voor ons is.”
Na dit gesprek komt een vrouw naar Andrey toe. Ze vraagt met tranen in haar ogen om een Bijbel. “Laat me de Klaagliederen zien waarover je sprak. Ik wil het zelf lezen. En dank je wel dat je naar ons geluisterd hebt. We hebben het zo nodig dat we ons hart bij iemand kunnen uitstorten.”
Zo heeft Andrey veel gezinnen bezocht, waar mogelijk geholpen en bemoedigd vanuit Gods Woord. Wilt u bidden voor de mensen die in dit gebied leven, dat God hen nabij wil zijn?
