Erbij horen, dat wil iedereen
…ook Masha

Met haar donkere haar, de zo mogelijk even donkere kijkers en haar lieve, onderzoekende blik is Masha een bron van levensvreugde voor haar ouders. Ze is een levend voorbeeld van een kind met het syndroom van Down die een volwaardige plek in de maatschappij verdient én krijgt! En dat dankzij de inspanningen van haar ouders. Zij zochten en vonden de beste school voor hun dochter, tegen alle negatieve adviezen vanuit hun omgeving in. De twintigjarige Masha groeit, geniet en droomt!

Vooroordelen

‘Ze zal nooit kunnen praten…’, ‘Ze kan niet naar school, laat staan studeren’en ‘Ze kan niet schrijven; kijk maar naar haar zwakke hand…’. Zomaar een greep uit de vooroordelen vanuit de omgeving van Masha’s ouders toen ze hoorden dat hun pasgeboren dochtertje het syndroom van Down had. “Je wereld staat op zo’n moment sowieso al op z’n kop. Daar komt bij dat we voortdurend geïntimideerd werden door artsen”, vertelt Masha’s moeder. “Een ding stond vast: we wilden onder geen beding ons kind achterlaten!”

Passend onderwijs noodzakelijk

Masha ontwikkelde gelukkig goed. Haar ouders dachten er goed aan te doen het meisje mee te laten draaien op een normale school. “We hadden verwacht dat de omgang met ‘normale’ leeftijdsgenoten haar ontwikkeling ten goede zou komen. Dat bleek echter niet zo te zijn. We moesten onder ogen zien dat onze dochter speciaal onderwijs nodig had, in een voor haar passende omgeving. En dat is gelukt.”

Elke dag een Bijbelverhaal

Masha’s ouders zien het als een wonder dat hun kind een opleiding op een speciale school heeft kunnen volgen. “De leerstof is afgestemd op de behoefte van deze bijzondere kinderen. De leerkrachten geloven echt in de mogelijkheden die kinderen zoals Masha hebben. Ook het feit dat de meeste leerkrachten christen zijn, waarderen wij enorm. Zo krijgen de kinderen dagelijks Bijbelverhalen te horen.”

Masha blijft dromen

Inmiddels heeft Masha haar diploma op zak. Ze is klaar om in het centrum van Perspective4Ukraine (de nieuwe naam van Perspectiva 21.3, red.) blijvend te gaan werken aan haar vaardigheden om in de toekomst zelfstandig begeleid te wonen. Masha: “Maar toen brak de oorlog uit. We zijn naar vrienden in Duitsland gevlucht. Dat was heel eng. Papa is in Oekraïne gebleven. Ik mis hem heel erg.”
Masha is begonnen met het schrijven van gedichten. “Dat doe ik iedere dag. Mijn notitieboekje heb ik altijd bij me.”

Het is Masha’s grote droom om terug te keren naar Oekraïne en naar het centrum. “Ik bid elke dag voor al mijn leraren en vrienden en ik hoop dat er zo snel mogelijk een eind komt aan de oorlog.