De beelden staan op ons netvlies. Een lange file slingerend door de bergen van Nagorno-Karabach. Auto’s, vrachtwagens, boerenkarren en trekkers staan rijendik. Allemaal onderweg vanuit Nagorno-Karabach naar het veilige Armenië. De voertuigen zijn volgepakt met mensen en spullen die in allerijl meegenomen konden worden. Inmiddels hebben meer dan 100.000 mensen Nagorno-Karabach verlaten en Armenië bereikt.
Daarmee heeft meer dan 80% van de totale bevolking van Nagorno-Karabach de regio verlaten. De reis die zij hebben afgelegd duurde lang. Vanaf Stepanakert, de hoofdstad van Nagorno-Karabach, is het nog ongeveer 60 kilometer naar de Armeense grens. Baru van onze lokale partnerorganisatie Diakonia vertelt: “Het duurt minimaal 35 uur om de grens met Armenië te bereiken en door de controle te komen. Elk voertuig dat Nagorno-Karabach verlaat krijgt 20 liter brandstof, maar dat is nauwelijks genoeg om de grens te bereiken. Veel auto’s gaan onderweg kapot of komen zonder brandstof te staan. Dat verergert de file. Ook in Armenië, waar in de grensregio inmiddels een tekort aan brandstof is ontstaan.”
De etnische Armeniërs verlaten de regio uit angst voor etnische zuiveringen. De Armeense enclave houdt per 1 januari 2024 op te bestaan als gevolg van een aanval van Azerbeidzjan op de regio. Met die aanval heeft Azerbeidzjan het gezag op de regio terugveroverd. De etnische Armeniërs mogen er wat de Azerbeidzjaanse regering blijven wonen. “Hun rechten zullen worden gerespecteerd,” aldus president Aliyev van Azerbeidzjan. Maar daar geloven de Armeniërs niet in en daarom slaan ze massaal op de vlucht naar Armenië.
In Armenië worden de vluchtelingen opgevangen.“iedereen steekt de handen uit de mouwen om de vluchtelingen te helpen, op alle mogelijke manieren. Duizenden mensen zijn ontheemd en hebben dringend behoefte aan humanitaire hulp voor de korte én lange termijn. Gezinnen hebben naast voedsel, hygiëneartikelen, babyvoeding, luiers, verwarming voor de winter en onderdak ook juridisch advies nodig. Kinderen hebben veel meegemaakt en wachten op psychologische hulp,” aldus onze partnerorganisaties.
Baru: “Toen de aanval begon waren de mensen bezig met hun dagelijkse werk. Ze sloegen op de vlucht met datgene wat ze op dat moment bij zich hadden; niet veel dus. We komen mensen tegen op pantoffels en zelfs mensen zonder schoenen.” Door de snelle aanval van Azerbeidzjan konden sommige mensen niet meer terug naar huis om hun bezittingen in te pakken. Anderen hadden wel de mogelijkheid om de meest essentiële dingen mee te nemen. “Maar hoe pak je een heel leven in? Al je emoties en herinneringen? Dat is heel moeilijk.”
Via onze partnerorganisaties in Armenië bereiken ons schrijnende verhalen van vluchtelingen. Zaruhi, van een andere partnerorganisatie, deelde een foto met ons en schreef daarbij: “Deze vrouw zat met haar zeven kinderen opgesloten in een kelder in Artsakh. Het heeft heel lang geduurd tot zij eindelijk werden gevonden. Toen moesten ze nog overgebracht worden naar Armenië. Uiteindelijk is dat gelukt. Nu zijn ze veilig in Goris.”
Kom over en help ondersteunt de Armeense partnerorganisaties bij het verlenen van noodhulp en het opvangen van vluchtelingen. Draagt u daaraan bij?
Volg ons
Bankgegevens
IBAN NL42 RABO 0161004555
