Glinsterende sneeuw als voorbeeld voor hulpverlening

Het is bijzonder om te zien wat sneeuw losmaakt in Nederland. In het afgelopen weekend zijn we bedolven onder een laag verse sneeuw. Naast de mooie beelden roept het ook gedachten op over de Bijbelse betekenis van sneeuw… In combinatie met de afgelopen hulpverleningszondag zijn die gedachten ook relevant voor de hulp in het koude Oost-Europa.

Er wordt in de Bijbel wel twintig keer gesproken over sneeuw. De ene keer in de letterlijke betekenis, de andere keer figuurlijk. De diverse Bijbelteksten laten op verschillende manieren bijzondere verwijzingen zien. Beelden die gaan over de Heere Jezus (Openbaring 1:14) of over God die alles in de hand houdt (Job 38:22). Verder is er de bekende tekst uit Jesaja 1:18 die gaat over het afwassen van onze zonden. Al waren uw zonden als scharlaken, ze zullen wit worden als sneeuw; al waren ze rood als karmozijn, ze zullen worden als witte wol. Het beeld in deze tekst kunnen we ons snel voor de geest halen. Wat is het een prachtig gezicht als het gesneeuwd heeft en er geen sporen te zien zijn. Of als de witte gloed de nacht oplicht. De stilte en de schoonheid van de natuur, ongerept en onbevlekt.

Maar… begrijpen wij nog de lessen die in de sneeuw liggen? Denken we daar ook aan wanneer we deze witte wereld zien? Afgelopen zondag was het hulpverleningszondag. Een bijzondere zondag, in het leven geroepen na de watersnoodramp die Zeeland, Zuid-Holland en West-Brabant trof in 1953. Het gebied werd zwaar getroffen. Binnen korte tijd kreeg de bevolking hulp uit verschillende kerken. De zondag na de ramp werd de collecte in veel gemeenten bestemd om de getroffenen te ondersteunen. Inmiddels is het een traditie geworden en het gevaar bestaat dat we daardoor niet altijd meer de urgentie zien van zo’n bijzondere zondag.

De combinatie van sneeuw en hulpverlening deed mij terugdenken aan meerdere reizen die ik maakte in de winter. Reizen naar Armenië, Moldavië en Oekraïne. De urgentie van hulpverlening komt dan sterk op mij af. Misschien wel meer dan bij reizen in de lente of in de zomer. De combinatie van armoede en kou raakt me telkens weer. Het is niet voor te stellen dat er mensen op deze aarde wonen (en dan ook nog eens relatief dichtbij) die bij temperaturen van -10 of -20 hun huis niet warm krijgen. Huizen waarin soms ramen ontbreken, waar maar één kamer verwarmd kan worden. Het doet mij denken aan Irina uit Moldavië. Een meisje van destijds elf jaar dat samen met haar moeder, zusje en broertje in een klein blauw huisje woonde. Een gezin dat veel had meegemaakt en waar de vader uit beeld was. Vreselijk, maar buiten dat, ik zag dat kleine blauwe huisje waarbij een raam ontbrak, ik voelde de snijdende kou en bedacht dat op het eerste gezicht dit gezin eigenlijk geen toekomst leek te hebben.

Als winterliefhebber is het dubbel. Enerzijds het genieten van de prachtige natuur en anderzijds de verhalen die naar boven komen. Het roept bij mij altijd weer de vraag op wat wij daadwerkelijk doen voor onze naaste. Dichtbij en ver weg. Maar bij het verhaal van Irina gloort er toch hoop, juist de plaatselijke kerk in Moldavië was in die winter het teken van hoop. Het plaatselijke dagopvangcentrum zorgde voor een warme maaltijd en gaf het meest basale wat mensen nodig hebben: liefde en aandacht. Hulpverlening heeft als het goed is altijd die diepe motivatie vanuit Gods Woord om de naaste in nood te helpen. En dat hoeft lang niet altijd met woorden, maar kan ook zeker door daadwerkelijk iets te doen. Mooie woorden zijn makkelijk uit te spreken, maar iets doen is vaak al iets lastiger…

Laten we de komende periode gebruiken om hierover na te denken. Een periode met uitzonderlijk lage temperaturen die wellicht lang aanhouden. En dat alles in een tijd waarin het coronavirus nog onder ons is. Wat kunt u of kun jij betekenen voor de naaste? Een klein gebaar verandert soms het leven van iemand in de buurt… of van iemand als Irina uit Moldavië. Laten we dat ‘kleine gebaar’ nooit onderschatten.