Onlangs bracht ik, samen met een bestuurslid, een bezoek aan Oekraïne. Een lange reis! We vlogen naar Warschau en zaten vervolgens ruim 16 uur in de bus. De grensovergangen kosten veel tijd. Tijdens dit bezoek bezochten we de lokale partnerorganisaties van Kom over en help in de omgeving van Kiev.
Reizen in oorlogstijd is niet zonder gevaar. Op één dag na klonk iedere dag enkele keren het luchtalarm. Op zaterdag waren we in Chernihiv waar we een raketinslag meemaakten. Zeven doden en meer dan honderd gewonden werden en worden betreurd. Amper een kwartier daarvoor zaten we nog op het kantoor van onze partnerorganisatie, slechts een paar honderd meter verwijderd van de plek waar de raket is ingeslagen. We zijn bijzonder bewaard gebleven.
Tijdens de trip, maar ook daarna kreeg ik vaak de vraag: ‘Wat heb je dan ook te zoeken in een land in oorlog? Waarom gaan jullie dan juist nú op bezoek in Oekraïne?’ Ik begrijp de vragen en toch…zou ik een volgende keer opnieuw gaan.
Is dit onbezonnenheid? Nee! Juist in deze tijd heb ik ervaren hoe belangrijk het is dat partnerschap verder gaat dan geldtransfers, online bijeenkomsten en e-mailverkeer. Het bezoek kan ik met één woord samenvatten, wat ook nog een kernwaarde van Kom over en help is: verbindend.
De inwoners van Oekraïne leven al ruim 540 dagen in oorlog. Wij waren er acht dagen. We hebben die dagen een klein beetje gevoeld hoe het is om in een land met voortdurende onzekerheid te wonen. Dat geeft verbinding. Ik kan me nu íets meer voorstellen hoe dat is en hoeveel spanning dat geeft.
We hebben samen projecten bezocht. Met eigen ogen zagen we kapotgeschoten dorpen en we spraken met oorlogsslachtoffers. We bezochten bijeenkomsten van de kerkelijke gemeente van onze partner waar we te gast waren: de zondagse kerkdienst, maar ook een gebedsbijeenkomst, die sinds het begin van de oorlog iedere morgen gehouden wordt. We hebben samen gebeden, samen gegeten en samen gehuild.
Al die dingen waren bemoedigend voor ons en voor de partnerorganisaties. Het was bijzonder om na een periode van twee jaar Covid en 1,5 jaar oorlog onze broeders en zusters weer te bezoeken. Toewijding en verbinding: niet alleen op papier als mooie kernwaarden, maar echt in de praktijk.
‘Deze trip is zo bemoedigend voor ons’, zei een partner aan het eind van het bezoek. ‘Jullie hebben ons opgezocht, meegeleefd in ons verdriet en onze angst, maar ook in ons vertrouwen op God.’ En zo is het! God zorgt, juist nu voor onze Oekraïense vrienden.
Zondag mocht ik in de kerk iets delen over de tekst uit Johannes 14 vers 27: Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u; niet zoals de wereld die geeft, geef Ik die u. Laat uw hart niet in beroering raken en niet bevreesd worden.
Die vrede geeft, ondanks alles, hoop! Hoop voor de toekomst! En juist die hoop, die ook deze oorlogstijd overstijgt, maakt dat ik de reis zo weer zou maken.
Gerben Heldoorn
Volg ons
Bankgegevens
IBAN NL42 RABO 0161004555
