Een noodkreet uit Oekraïne

Je zou het bijna vergeten, maar de oorlog die in 2014 in Oekraïne uitbrak is nog steeds niet gestopt. Het gewapend conflict dat in de oostelijke regio’s van Oekraïne nog altijd voortduurt kan maar op weinig aandacht rekenen. Af en toe sijpelt er wat nieuws naar buiten over het aantal doden sinds het begin van het conflict of de schendingen van het staakt-het-vuren. Toch klinkt ver in onze achtertuin nog altijd het geluid van de oorlog; bijna dagelijks worden er over en weer schoten gelost. Maar behalve de Oekraïense bevolking ligt niemand hier echt wakker van. Of zullen de alarmbellen die Oekraïne deze keer luidt nu wel helpen en ‘het Westen’ wakker schudden?

Ongebruikelijke troepenbeweging

Het lijkt erop dat de ‘ongebruikelijke troepenbewegingen’ langs de grenzen van Oekraïne de alarmbellen doen rinkelen bij de internationale gemeenschap. Op 16 november sloeg de secretaris-generaal van de NAVO alarm. Nieuwe satellietbeelden toonden treinen en vrachtwagens, beladen met tanks en raketten, in Rusland niet ver van de Oekraïense grens. Volgens Oekraïne staan er bijna 100.000 Russische manschappen bij de grens. Dat zouden meer Russische militairen in de grensregio zijn dan op enig ander moment. Deze opbouw van troepen en militair materieel, al de tweede keer dit jaar, lijkt verder te gaan dan een militaire oefening en voert opnieuw de druk op. De beschuldigingen en provocaties tussen de betrokken landen en de strijdende partijen vliegen over en weer. Een oplossing voor deze crisis lijkt daarom verder weg dan ooit. Zeker is dat het Oekraïne verder destabiliseert en dat er met vuur wordt gespeeld. ‘Er is maar een klein vonkje nodig om het conflict opnieuw te laten escaleren’, waarschuwde de buitenland-chef van de Europese Unie.

Grote zorgen

Ondertussen maakt men zich in Oekraïne grote zorgen. Gaan deze nieuwe confrontatie en troepenbeweging leiden tot een escalatie? Zal Rusland Oekraïne echt binnenvallen of blijft het bij deze dreiging? Hoelang houdt de bevolking het vol om in deze onzekerheid te leven? En, komt er ooit een einde aan deze oorlog? Antwoorden blijven uit, terwijl de vragen zich opstapelen. Hopen, dat doen de Oekraïners wel. Misschien wel tegen beter weten in, want de gebeurtenissen van 2014 en de ontwikkelingen daarna bieden geen reden tot optimisme.

Nu de spanningen weer fors zijn opgelopen is dit ook voor onze Oekraïense partnerorganisaties reden tot zorg. Het is echt geen ver-van-hun-bed-show, maar al meer dan zeven jaar dagelijkse kost. Dat merken we ook tijdens de gesprekken die wij met hen hebben. Hun verhalen en de hulp die we samen met hen mogen geven laat ons zien dat de nood dichterbij is dan we denken en actueler dan ooit. Iedere keer schudt dit ons wakker.

Noodkreet

Ook onze Oekraïense partnerorganisaties luiden de noodklok om deze zorgwekkende situatie. Toch getuigen zij te midden van deze uitzichtloze situatie van een vreedzame uitweg uit dit conflict: men blijft hopen én bidden. Bidden voor een einde aan de militaire confrontatie, verzoening tussen de volkeren van Rusland en Oekraïne en voor Gods bescherming en vrede. ‘Wees niet onverschillig, breng deze decembermaand door in gebed!’, klinkt de oproep van Anatoliy uit Oekraïne. Bidt u mee?