Na ruim vijftien jaar, ga ik weer de lucht in. Dit keer voor het goede doel. Letterlijk. Ik hoop met collega’s van Kom over en help naar Armenië te vliegen vandaag. Armenië is het oudste christelijke land van Nederland. Tot nu toe gaat de reis voorspoedig. Wat is alles toch uitstekend geregeld in Nederland. Alles staat goed aangegeven, je weet precies waar je moet zijn en als je het even niet weet zijn er voldoende mensen om je te helpen. Gelukkig is het rustig op het vliegveld. De beelden van een uitpuilend Schiphol spookten nog door mijn hoofd. Om 15.55 stijgen we op. Wat zal deze reis ons brengen? Wat zullen we tegenkomen? Ik ben heel benieuwd en verwachtingsvol. Wat is de sfeer en cultuur, hoe zijn de mensen? Hoe gaat het met de vluchtelingen die uit Nagorno-Karabach moesten vertrekken? Hoe zien de projecten die we financieren er in ‘het echt’ uit? Ik hoop het allemaal te gaan zien en doorleven. Reis je mee?
Dag 2 en 3
De afgelopen twee dagen hebben we ook twee hele verschillende kanten van Armenië gezien. Vrijdag zijn we vooral in Yerevan stad geweest. Een beeld zoals veel wereldsteden. Grote gebouwen, drukte, nu veel verlichting en mooie stadsparken. Ook hebben we ons verdiept in een van de zwarte bladzijden uit de geschiedenis van Armenië: de genocide van 1915. We hebben het museum bezocht en zijn bij het monument geweest. Het monument staat symbool van wat er toen is gebeurd. In het midden brand altijd een vlam voor de 1,5 miljoen mensen die toen zijn omgekomen. Om stil van te worden.
De volgende dag was op een andere manier indrukwekkend. We bezochten we een aantal lokale partners en hun projecten. Wat een gastvrijheid, maar ook wat een indrukwekkende verhalen. Van een verslaafde, criminele man uit Rusland die tot geloof is gekomen en toen radicaal is veranderd. Hij en zijn vrouw hebben nu, naast hun vijf eigen kinderen, zeven weeskinderen opgenomen in hun gezin. Ook hebben ze een rehabilitatiecentrum opgezet voor verslaafde mannen. Hun boodschap: er is hoop voor hopelozen omdat er een God is die leeft. Door hun werk zijn meerdere mannen tot geloof gekomen. Of het project van Youth For Christ. Zij zorgen ervoor dat meisjes en vrouwen weer licht gaan zien in hun moeitevolle bestaan. Alleenstaande vrouwen waarvan de man in de oorlog is omgekomen, staan er nu alleen voor. In de Armeense cultuur hoort het niet om als vrouw te werken, dus deze vrouwen moeten leren leven. Bij YFC krijgen ze niet alleen praktisch onderwijs, maar ook veel liefde, hartelijkheid en leren ze moedig te zijn. Wat mooi om deze vrouwen te zien stralen als ze vertellen hoe hun leven nu radicaal is veranderd. Ik ben er stil van. Wat leven wij in luxe en vrijheid om te doen en te laten wat we zelf willen. En wat mogen wij dankbaar zijn voor onze overheid. Daar kunnen Armenen alleen maar van dromen. Met de inzet van Kom over en help willen we hen helpen om een aantal kleine dromen, die voor ons zo vanzelfsprekend zijn, in vervulling te laten gaan.
Na ruim vijftien jaar, ga ik weer de lucht in. Dit keer voor het goede doel. Letterlijk. Ik hoop met collega’s van Kom over en help naar Armenië te vliegen vandaag. Armenië is het oudste christelijke land van Nederland. Tot nu toe gaat de reis voorspoedig. Wat is alles toch uitstekend geregeld in Nederland. Alles staat goed aangegeven, je weet precies waar je moet zijn en als je het even niet weet zijn er voldoende mensen om je te helpen. Gelukkig is het rustig op het vliegveld. De beelden van een uitpuilend Schiphol spookten nog door mijn hoofd. Om 15.55 stijgen we op. Wat zal deze reis ons brengen? Wat zullen we tegenkomen? Ik ben heel benieuwd en verwachtingsvol. Wat is de sfeer en cultuur, hoe zijn de mensen? Hoe gaat het met de vluchtelingen die uit Nagorno-Karabach moesten vertrekken? Hoe zien de projecten die we financieren er in ‘het echt’ uit? Ik hoop het allemaal te gaan zien en doorleven. Reis je mee?
