Gjata groeide op in een gezin met twee broers en twee zussen. “Ik had voor het oog een fijne jeugd. We hadden plezier met elkaar en ik was een enthousiast en levendig kind. Maar er was ook een andere kant. Een kant die niemand zag. Mijn vader werkte in het buitenland. Ik heb hem in al die jaren heel erg gemist en had daar meer last van dan ik durfde te zeggen.”

Meer geven dan ontvangen

Om het gemis en verdriet te compenseren, begon Gjata heel veel liefde aan anderen te geven. “Toen was het even genoeg voor mij om anderen gelukkig te maken, maar niet voor lang.” Al gauw kwam Gjata erachter dat hij meer gaf dan ontving. En dat hield hij niet vol. Hij sloot zich steeds meer af en dacht niet meer van zichzelf te houden. “Zelfs mijn familie raakte me niet meer.” De herinnering aan die moeilijke tijd komt zichtbaar bij Gjata naar boven.

Cocaïne als ‘vriend’

Het leek haast een vlucht toen Gjata besloot om naar de grote badplaats Durres te verhuizen. “In deze stad leerde ik zogenaamde vrienden kennen. Mijn beste vriend was cocaïne. Maar dat heeft toen niet alleen mijn leven, maar ook mijn relaties verwoest. Alles maakte ik kapot. Ik wist totaal niet meer wie ik was en wat ik deed.”
De familie van de jonge Gjata leed enorm onder zijn leefstijl. Ze deden er alles aan om hun verslaafde zoon en broer te helpen. “Achteraf heb ik gezien dat niet zij mij hielpen, maar dat God mij heeft gered.”

Door God bevrijd

“Ik vond een thuis in het afkickcentrum en volg een programma om helemaal los te komen van mijn verslaving. Iedere dag opnieuw dank ik God dat Hij mij heeft bevrijd en dat ik nu richting anderen mag getuigen van Zijn werk in mijn leven.”

Het is Gjata’s grote wens om een cursus ‘hoteltoerisme’ te volgen. “Ik heb ooit ervaring opgedaan als ober en na het programma en de afronding ervan wil ik graag in die branche aan het werk.”

Het bericht Gjata (22): “Drugs was mijn alles!” verscheen eerst op Kom over en Help.

Het leven van de jonge telefoonmonteur bestond uit veel moeilijkheden en problemen. Steun zocht hij bij ‘vrienden’, maar dat leidde tot ernstige verslaving. “Hoewel ik in het bezit ben van een mastergraad Economische Informatica had ik voor mijn gevoel geen toekomst meer. De enige uitweg die ik zag, was het Life Center. Een afkickkliniek voor jonge mannen waar ze een nieuwe en gezonde levensstijl leren ontwikkelen.”

Lage verwachtingen

Stivi had geen idee wat hij moest verwachten. “Zou het er somber zijn? Of zou ik meer de sfeer van een ziekenhuis aantreffen? Hoe zijn de medewerkers, de deelnemers? Zal ik aansluiting vinden? Ik wist het niet. Maar toen ik binnenstapte, zag ik niet alleen een huiselijke omgeving, maar ook vriendelijke gezichten. Warmte die ik niet kende… Ik voelde me welkom.”

Bevrijd

In de kliniek vond Stivi een luisterend oor. “Binnen het programma dat ik volg, leer ik mezelf te uiten en problemen onder ogen te zien. Het was voor mij moeilijk om mensen te vertrouwen. Ik vertrouwde altijd alleen op mezelf. Nu is dat compleet anders. Ik vertrouw op God. Door Hem ben ik bevrijd van onder andere mijn alcoholverslaving en weet ik dat ik een waardevol en geliefd mens ben. Zijn Zoon gaf Zijn leven voor mensen, ook voor mij. ”

Hoopvolle toekomst

Stivi zit op dit moment in de afrondende fase waarin hij onder andere een netwerk opbouwt. Hij bereidt zich voor op zijn oude baan als zelfstandig telefoonmonteur en daarmee op een volwaardige plek in de maatschappij. “De baan die ik had, was mij op het lijf geschreven. Ik had daar heel veel plezier in en ik hoop dat ik mijn telefoonwinkel weer zelf kan runnen. Daarnaast blijf ik als vrijwilliger verbonden aan het Life Center, zodat andere jongeren zien dat je met inzet en toewijding een goed bestaan in Albanië kunt opbouwen. Want God zorgt!”

Het bericht Stivi (27) is bevrijd van zijn verslavingen verscheen eerst op Kom over en Help.

In Moldavië is de armoede groot. Sterker nog: Moldavië is het armste land van Europa. Veel mensen besluiten om in het buitenland te gaan werken. Het gevolg is dat veel kinderen bij hun grootouders opgroeien of in pleeggezinnen worden ondergebracht. Lilia: “Op dit moment hebben wij vijf kinderen in huis waar we voor mogen zorgen.”

Groente en fruit kweken

Het levensonderhoud in Moldavië is duur. Dat geldt ook voor de familie Saptefrati. Valentin tobt met zijn gezondheid en heeft daardoor geen baan. Lilia krijgt een minimale vergoeding als pleegouder. Dit is echter niet genoeg om van te leven. “Als we allemaal thuis zijn, zitten we met z’n zevenen aan tafel. Groente is erg prijzig, maar wel belangrijk voor je gezondheid! Daarom zijn we bijna vijf jaar geleden gestart met het kweken van groente en fruit. Met succes! De kinderen genieten ervan om mee te helpen en ze leren meteen hoe de natuur werkt. Wat we aan groente en fruit zelf niet opeten, verkopen de kinderen op de lokale markt. De inkomsten hiervan komen ten goede aan het gezinsbudget.”

Zorgen voor kwetsbaren

Maar het draait bij de familie niet alleen om inkomsten. Lilia: “Als christen wil ik ook graag zorgen voor kwetsbare gezinnen. We dragen een steentje bij door ook hen van groente en fruit te voorzien. Op die manier krijgen ook zij gezond voedsel binnen.” Inmiddels konden Valentin en Lilia een tweede kas kopen, waardoor de oogst groter wordt. “Deze kas gebruiken we om komkommers te kweken,” vertelt Lilia enthousiast.

Gezegend door God

Valentin en Lilia konden, dankzij een lening, in een kas investeren en zo de cirkel van armoede en geldgebrek doorbreken. Het effect ervan is ook merkbaar in de nabije omgeving. Zo zijn de Saptefrati’s een voorbeeld en stimulans voor anderen. Tegelijk beseft Lilia ook dat alle inspanningen worden gezegend. “We geloven dat God in onze nood zal voorzien. Daarvoor brengt Hij de juiste mensen op ons pad.”

Het bericht Lilia (59): “Een groentekas verbetert de levensomstandigheden” verscheen eerst op Kom over en Help.

Pastor Petru en zijn vrouw hebben vijf eigen kinderen. Zij zijn allemaal het huis uit. Ana: “We zorgen al tien jaar voor weeskinderen. Door de jaren heen hebben er 21 kinderen tijdelijk bij ons gewoond. Op dit moment mogen we voor zeven kinderen pleegouders zijn.” Iets wat het echtpaar met zichtbaar veel liefde en toewijding doet. De jongens hebben het onderling goed en steken graag de handen uit de mouwen op de schapenboerderij.

Delen van kennis

De inzet van de jongens op de boerderij was er niet van de een op andere dag. “We hebben veel tijd en energie gestoken in het leren verzorgen van de schapen. De jongens ontwikkelden liefde voor de dieren en de natuur. Ze leerden het gedrag van de schapen herkennen en waren net zo blij als wij toen we lammetjes kregen.”

Delen vanuit liefde

De schapen zijn altijd een bron van belangrijke voedingsstoffen geweest voor het gezin Sirbu. Dat geldt niet alleen voor hen. Ze brachten ook kaas en melk bij kwetsbare gezinnen in de omgeving. Petru en Ana zijn beiden gezegend met een groot geloof en een groot hart. Ze delen altijd uit van wat ze hebben. “We hebben twee van de zes lammeren aan een gezin in het dorp geschonken,” vertelt Ana. “Als christen en als persoon gunnen we iedereen in ons dorp de mogelijkheid om in hun eigen levensonderhoud te voorzien.”

Delen van een wens

De Sirbu’s hebben nog een stuk land wat ze graag met een tractor willen en moeten bewerken. “Als dat gebeurd is, kunnen we daar verschillende gewassen op verbouwen en zo van nog grotere betekenis zijn voor ons gezin en de gemeenschap.” Zo willen Ana en Petru de wereld van velen veranderen…

Het bericht Schapen van familie Sirbu zorgen voor gezond voedsel verscheen eerst op Kom over en Help.

Het is een onafscheidelijk duo, de 6-jarige Damir uit Oekraïne en zijn trouwe viervoeter. Samen rennen ze rond het vervallen maar van binnen toch gezellige huis. Het jongetje woont hier samen met zijn opa en oma. Zijn moeder Natasha vecht in het Oekraïense leger. Het duurt soms heel lang voor Damir iets van haar hoort. “Op het dagopvangcentrum en in de kerk bidden we voor mama en voor alle soldaten die vechten. Ik ben soms bang dat ze nooit meer terugkomt… Zou ze nog leven?”

Eindelijk post

Iedere dag kijkt Damir bij het hek of er post van zijn moeder is gekomen. Vandaag is het zo ver. “Oma, er is een brief van mama!” Binnen bekijkt het jongetje met bewondering de foto’s van zijn moeder. Wat is hij blij, want nu weet hij dat mama nog leeft.
Dag in, dag uit wordt zijn leven bepaald door oorlog, onzekerheid en angst. En dat is zichtbaar zo gauw Damir buiten speelt. Met zijn speelgoedtank en geweer geeft hij uitdrukking aan zijn gevoel. Zijn leefwereld. Hoelang nog?

Damir’s gebed

Iedere avond voor Damir gaat slapen, knielt hij op de koude vloer voor zijn bed en bidt tot God: ‘Wilt U voor mama en alle andere soldaten die moeten vechten, zorgen? En wilt U geven dat mama weer thuiskomt? Amen.’ Dan sluit hij in vertrouwen zijn ogen en valt in slaap, want God zorgt.

Het bericht Damirs (6) spel en de realiteit gaan over oorlog verscheen eerst op Kom over en Help.

Een jongen die niet of nauwelijks spreekt en gehoorproblemen heeft; Volodya lijkt bijna ‘gevangene van het leven’ te zijn. Dit wordt veroorzaakt door een moeilijke thuissituatie, fysieke en mentale problemen. En daar is in de afgelopen twee jaar de oorlog nog bijgekomen. Angst en paniek zijn bijna voortdurend in zijn hoofd aanwezig.
In het dagelijks leven helpt hij zijn moeder graag bij het hoeden van de geiten en ganzen. Ook voor de afwas vraagt zijn moeder hem nooit tevergeefs. In zijn vrije tijd maakt hij vaak mooie tekeningen.

Moeilijk te peilen

Sinds twee jaar bezoekt Volodya samen met Roma het dagopvangcentrum. De medewerkers konden hem moeilijk peilen als zijn broertje er niet was. Aan zijn gezicht was niet af te lezen hoe hij zich voelde. Glimlachen deed hij nooit en als er vreemden in de buurt waren, zweeg hij. Toch begreep Volodya precies wat er gezegd werd. In het contact met andere kinderen had hij de neiging om zich terug te trekken uit angst dat er tegen hem geschreeuwd werd. Als het luchtalarm ging raakte hij in paniek. De angst voor vliegtuigen blijft nog altijd groot.

Groei door aandacht

Na een poosje bleek dat Volodya stom is, slecht hoort en veel last heeft van stress, mede door de oorlog. Toch ontstonden er vriendschappen met andere jongens. Ook ging hij meer spelen. Maar de tiener bleef erg stil. Hij kreeg hulp van psychologen en therapeuten en tegenwoordig probeert hij steeds meer en verstaanbaar te praten. De verschillende kunstzinnige therapielessen, knutselworkshops en excursies zijn voor hem echte genietmomenten. Volodya heeft leren bidden en doet zijn best om de verhalen uit de Bijbel goed te begrijpen.

Toekomst door ontwikkeling

Naast het feit dat Volodya regelmatig het dagopvangcentrum bezoekt, gaat hij naar de kerk en de zondagsschool. Samen met zijn broertje leert hij lezen en Volodya’s creativiteit komt meer en meer openbaar door de knutselwerkjes en tekeningen die hij maakt. Zo krijgen kinderen als Volodya en Roma dankzij het dagopvangcentrum de mogelijkheid om te groeien en op hun eigen tempo te bouwen aan een toekomst in vrede. De grote vraag is echter: hoelang duurt de oorlog nog?

Het bericht Volodya (10), ‘gevangene van de oorlog en het leven’ verscheen eerst op Kom over en Help.