De tranen van de 75-jarige Larisa uit Moldavië vertellen woordeloos over haar leven. Dagen vol uitzichtloze eenzaamheid. Ze huilt veel vanwege het verlies van haar man, de vermindering van haar gezondheid en de zorgen om één van haar twee zonen. Larisa: “Soms vraag ik God of ik eerder naar Hem toe mag…”
Larisa woont in een klein appartement. Bij binnenkomst is de armoede direct zicht- en voelbaar. De oude vrouw ligt op bed, het is erg koud binnen. “Tien jaar geleden brak ik mijn been. Daar heb ik steeds meer last van. Ik kan slecht zien door mijn verhoogde bloedsuiker. Mijn huis schoonmaken, koken of de was doen is voor mij onmogelijk.”
Dat er meer zorgen zijn dan alleen haar gezondheid, wordt snel duidelijk als Larisa begint te vertellen: “Mijn tweede zoon is kortgeleden vrijgelaten. Hij zat in de gevangenis omdat hij zich schuldig maakte aan huiselijk geweld. Hij drinkt elke dag veel alcohol met zijn vrienden en komt daarna bij mij langs. Hij maakt in een dronken bui hier binnen veel kapot en bedreigt me. Zijn vrouw loopt vaak weg omdat hij haar mishandeld. Hij staat onder toezicht van de politie, maar zij doen niets.”
De moedeloosheid is zichtbaar in de ogen van Larisa. “Door de problemen met mijn been val ik regelmatig en lig soms uren op de grond voordat iemand mij vindt. Ik voel me hulpeloos. En het verdriet blijft knagen.”
Vanuit opvangcentrum ‘Bethania’ krijgt Larisa inmiddels dagelijks een warme lunch. De medewerkers van het opvangcentrum houden haar goed in de gaten. “De bezoekjes zijn voor mij een welkome afleiding. Ik voel me altijd weer wat opgewekter. En wat zo bijzonder is: als de honger op z’n grootst is, staan ze voor de deur. Is het geen wonder? Dat is Gods zorg! Het werk wat ze doen is voor mij en veel andere eenzame ouderen heel belangrijk. Als zij er niet waren, was ik er waarschijnlijk niet meer geweest,” besluit Larisa ontroerd.
Volg ons
Bankgegevens
IBAN NL42 RABO 0161004555
