Tot voor kort kon Gegham zeggen dat hij in Khachmach, een plaats in Nagorno-Karabach, woonde. Nu niet meer… Toen Azerbeidzjan de aanval op Nagorno-Karabach opende, besloot Gegham’s familie om te vluchten. “Ik bedacht meteen dat we onze fotoalbums mee moesten nemen.” Dat is dan ook het enige wat mee kon. Zijn thuis is een herinnering.
Samen met zijn ouders, broer en schoonzus, oma en oom moest Gegham zich in één auto wurmen. “Mijn vader zei meteen al dat we niet in een auto zouden passen. Mijn oom kan niet lopen, hij heeft een rolstoel, maar die moesten we achterlaten. Na een reis van twee dagen kwamen we in Armenië aan.”
Inmiddels heeft de familie voor twee maanden een onderkomen gevonden in het dorp Mets Masrik. “De eigenaar van het huis is tijdelijk in het buitenland. De eerste dagen hebben we mijn oom gedragen, totdat we een rolstoel kregen. In huis was verder niets. Mijn moeder heeft hier een waterkoker gekocht. Het eerste product dat we na de oorlog hebben aangeschaft. Van de buren kregen we aardappels. En onze kleren zijn gewassen. Ze hangen nu over de lijn te drogen.”
Iedereen is stil. Maar wat valt er ook te zeggen? Gegham’s oma Shogher werd op 20 september 75 jaar. Juist op haar verjaardag moest ze haar geboorteplaats verlaten… Wie had dat ooit gedacht?
“Ik denk vaak terug aan ons eigen huis wat we helemaal zelf hebben opgeknapt. Fruit, aardappelen en tarwe hadden we al uit de tuin geoogst voor de winter. En nu? Niemand weet wat we moeten doen.” Gegham vervolgt: “Samen bladeren we ’s avonds door de fotoalbums en halen we herinneringen op aan de fijne tijd in Khachmach.”
Ondanks de verslagenheid is de familie dankbaar dat ze allemaal veilig in Armenië zijn aangekomen. De ogen van oma Shogher lichten op: “We zullen leven, we zullen werken en we zullen opnieuw creëren. Ik dank God dat we niet gevangen zijn genomen, of nog erger… We zijn op een vredige plek en ik bid of God of Hij ook in de toekomst voor ons wil zorgen. Ik weet dat Hij dat zal doen!”
Volg ons
Bankgegevens
IBAN NL42 RABO 0161004555
