Arthur’s onzekere vlucht naar
een hoopvolle toekomst

De 7-jarige Arthur uit de Oekraïense havenstad Cherson is één van de vele vluchtelingenkinderen. De vlucht vanuit het oosten naar het zuidwesten van Oekraïne staat hem, maar ook zijn ouders, in het geheugen gegrift. Arthur: “Ik was bang en kon daardoor bijna niet praten. Daarom zei ik zo min mogelijk. De auto was kapot, maar gelukkig zijn we veilig in Kilia aangekomen!”

Als je als ouders beseft dat het leven van jou en je kind in gevaar is, blijft er maar één optie over: vluchten! En dat hebben de ouders van Arthur dan ook gedaan. Het bleek echter een levensgevaarlijke onderneming. Onderweg was er elke kilometer het risico van mijnen, raketaanvallen en andere gevaren. Arthur’s ouders hadden zelfs verhalen gehoord dat auto’s in beslag werden genomen en je de vlucht te voet voort moest zetten.
Hoewel ze met een zwaar beschadigde auto moesten rijden, kwam het gezin uiteindelijk na twee dagen aan in Kilia, in het zuidwesten van Oekraïne. “We waren heel moe en bang. Ik kon bijna niet geloven dat we veilig waren”, vertelt Arthur.

Dagopvangcentrum als veilige plek

Arthur bezoekt nu het dagopvangcentrum van de kerk. Andrey Bostan, van onze partnerorganisatie ‘Emmanuel’ vertelt: “We zien steeds weer dat kinderen hier enorm door geholpen worden. Ze vinden herkenning, troost en steun bij elkaar door samen spelletjes te doen en met elkaar te praten.” Dankbaar vervolgt hij: “Het gaat nu veel beter met Arthur.”

En Arthur zelf? “Ik ben blij dat we hier zijn. Als de sirene gaat omdat er misschien een raketaanval komt dan word ik wel bang. We gaan dan allemaal naar de kelder. Daar kunnen we dan weer verder spelen en horen we die nare geluiden niet.”

Hoop voor de toekomst

De vreselijke oorlog, maar ook de gevolgen ervan als het gaat om gebrek aan onderwijs en werkloosheid, maken mensen kwetsbaar. Kinderen als Arthur bieden we daarom onderwijs. Volwassenen krijgen hulp bij het vinden van werk. Zo ontstaat er weer hoop voor de toekomst! Ook voor Arthur.