Navigatie overslaan MENU

“Vorige winter hadden
we bijna niks te eten…”

Geplaatst op 14-10-2021 in Verhalen.

Direct doneren

“In de winter is het bij ons heel erg koud! Ja, echt hoor, wel – 20 graden! Omdat we ons huis niet warm kunnen stoken, moet ik ’s winters samen met mijn zusjes langs de kant van de weg droge takken zoeken. Haardhout kan mama echt niet betalen. Als we met ijskoude handen thuiskomen, proberen we ons hele huis een beetje warm te krijgen. Daarom hebben we lang geleden het raam uit de tussendeur gehaald.” De 11-jarige Abel uit Oekraïne is aan het woord. Zijn vader stierf aan kanker. Sindsdien komt de zorg voor het gezin van zes kinderen op de schouders van moeder neer. Dat is heel zwaar. “Ik mis papa heel erg!”

Een slecht huis en weinig eten

“Ons huis is niet goed. Het wordt ieder jaar slechter en mama doet haar best om het nog een beetje bewoonbaar te houden.” Hij haalt z’n schouders op: “Dat lukt niet, het stort eigenlijk bijna in. In de wintermaanden hebben we bijna niets te eten.”

Abels jongensdroom: dierenarts

De 11-jarige dierenvriend streelt zijn hond. “Gelukkig mag ik doordeweeks naar het dagopvangcentrum. Dat is echt geweldig!” Zijn bruine ogen beginnen te stralen: “Als ik later groot ben, wil ik dierenarts worden. Ik ben gek op dieren!”

Abel is, sinds hij het dagopvangcentrum bezoekt, gelukkiger geworden. Hij knikt: “Ja, ik vind het heel fijn om de verhalen uit de Bijbel te horen en ik wil graag leren.” Abel tikt lachend tegen zijn hoofd: “Als je dierenarts wil worden, moet je wel goed je best doen hè?”

De last van moeder Vera

De moeder van Abel is dankbaar dat drie van haar kinderen het dagopvangcentrum bezoeken. “Ik weet dat ze daar een gezonde maaltijd krijgen en een onmisbare basis leggen voor hun toekomst.” De wintermaanden zijn echter voor haar een zware last. De tranen springen in haar ogen: “Vorige winter was het al zo zwaar, hoe moet het deze winter dan? Zonder geld, voedsel en stookhout?”

Help je mee? Ondersteun deze winter een of meerdere kinderen!