Navigatie overslaan MENU

Belevenissen tijdens
de vrijwilligersreis

Dag 1 en dag 2 (vrijdag en zaterdag) 

Vrijdagavond om half 8 Nederlandse tijd kwamen we veilig aan op Chisinau. Vladimir van onze partnerorganisatie Speranta stond ons al op te wachten met een busje. Met de hele groep propten we ons in het busje en reden we naar het hotel. Buiten was het donker, de ramen beslagen. Heel veel van de stad hebben we niet meegekregen, behalve de staat van de weg. Na driekwartier gehobbel kwamen we aan op de plek van bestemming.

De volgende dag rijden we dezelfde weg weer terug richting het vliegveld, maar nu op klaarlichte dag. We zijn onderweg naar onze partnerorganisatie Bethania. Igor en Rodica vertellen ons vol passie gedrevenheid over het werk wat zij doen bij Bethania. Omdat het zaterdag is ontmoeten we de kinderen en ouderen niet bij het dagopvangcentrum, maar bezoeken we er een aantal thuis. We zien veel eenzaamheid, armoede en gebrokenheid. Maar tegelijkertijd verwonderen ons als we zien met hoeveel liefde ze deze kinderen en ouderen bezoeken en de zorg bieden die zij iedere dag weer zo nodig hebben. Met een hoofd vol indrukken gaan we terug naar het dagopvangcentrum en staat er een heerlijke maaltijd voor ons klaar met brood en pizza (gebakken in eigen keuken). In deze keuken worden onder andere 55 broden per dag gebakken om uit te delen aan ouderen en kinderen die het centrum bezoeken. Na een kort bezoekje aan de groentekas gaan we weer richting het hotel. 

Dag 3 (zondag)

Na een zaterdag vol indrukken en prachtige mensen die we hebben ontmoet, en een nachtje rust, zitten we zondag rond 08.00 uur aan het ontbijt. De bus staat om 09.00 u. klaar voor het vertrek naar Bulboaca, de zon schijnt, de dag begint mooi! De reis duurt en klein uur over slechte wegen en een bus met weinig vering, maar we komen op tijd, en in ieder geval goed wakker geschud, aan in Bulboaca:) Ds. Vladimir en zijn vrouw Veronica met hun twee zoons en dochtertje, en het 4de kindje op komst, geven ons een warm welkom. We worden begeleid naar de kerk die meer kinderen dan volwassenen telt, we hebben samen een prachtige dienst waarin vooral de kinderen veel zingen met zoveel gedrevenheid en liefde voor God! En wat is het fijn samen te zingen om zo God groot te maken, een ieder in zijn eigen taal. We krijgen van de kinderen een zelfgemaakt werkje met de vraag dit in Nederland op te hangen op een zichtbare plek, zodat ze altijd in onze gedachten en gebeden zijn. Vladimir geeft aan dat er dagelijks door de kinderen wordt gebeden voor Holland, voor de organisatie. Op onze beurt geven we uiteraard geschenken meegenomen uit Nederland, blije gezichten van jong en oud!

Na de koffie met heerlijke lekkernijen geeft ds. Vladimir een presentatie over stichting Speranta. Vladimir, Veronica en nog 13 andere mensen dragen zorg voor de kinderen uit het dorp en voor de ouderen. Het concept is eigenlijk hetzelfde als het project van Bethania.

We krijgen de kans om in tweetallen de ouderen te ontmoeten, daar waar we komen zijn we onder de indruk van wat we zien, armoede, eenzaamheid, gebrokenheid, verdriet, maar boven dat alles de dankbaarheid die ze uitspreken over de zorg van Speranta en het vertrouwen in God. We zingen een psalm of bidden bij de ouderen, het is ontroerend!  Ingrijpend is te zien hoe een oma haar twee kleinkinderen, die zwaar gehandicapt en aan bed gekluisterd zijn, dagelijks verzorgt met hulp van Speranta, we zingen hun bemoedigend psalm 121 toe, de ogen van de kinderen glunderen, een klein beetje hoop in deze ellendige toestand.

Teruggekomen spelen de kinderen al met de touwtjesspringers en de bellenblaas, ds. Vladimir laat ons het onafgebouwde gebouw zien die ze willen gebruiken in de toekomst voor de ouderen. Hun hoop is op God dat Hij zal voorzien in middelen om de bouw af te maken en zo meer kinderen en meer ouderen zorg te kunnen bieden, en op deze manier meer mensen van de liefde van de Here Jezus te laten zien en Hem te leren kennen. Wat een passie, wat een doorzettingsvermogen! We zijn er stil van.

Terug in de bus komen alle mensen die we hebben ontmoet en veel woorden van Vladimir nog eens voorbij, peinzend over al deze dingen zijn we zomaar weer terug bij ons hotel. We zoeken onze kamers op, stoppen de gegeven werkjes zorgvuldig in onze koffers, eten met elkaar en sluiten af met een Bijbelstudie, we gaan de nacht weer in, op naar de volgende dag.

Dag 4 (maandag)

Vandaag bezoeken we het dagopvangcentrum ‘Nieuwe hoop’. Dit is opgericht door moeder Antonina en haar gezin. Er komen kinderen met autisme en/of down. Hun eigen zoon zit er ook, maar is eigenlijk te oud. Er zijn nu 9 kinderen die allemaal voorgesteld worden. We horen schrijnende verhalen over de thuis situatie. Maar sommige kinderen ontwikkelen zich heel snel. In het centrum worden 9 kinderen opgevangen maar er zijn inmiddels contacten met 65 gezinnen die ook steun nodig hebben. In de zomer zijn er kinderkampen en in december bijeenkomsten voor de familie. Afgelopen zaterdag was er een groot event. In totaal 110 families bezochten dit. Er was ruimte voor evangelisatie, velen hoorden het evangelie voor de eerste keer. Er komt zo ook meer samenwerking met allerlei families. Aanstaande zaterdag is er weer een event, georganiseerd samen met een andere christelijke familie met een kind met down. Er zijn dit keer 80 families uitgenodigd en het is 30-40 km verderop. Het begint altijd met samenwerking zoeken met de lokale kerk en overheid t.b.v. gezinnen in de regio.

We werden enorm geraakt door hun gastvrijheid en werden voorzien van heerlijke koffie of thee met natuurlijk de gebruikelijke koekjes. We mochten helpen bij het knutselen in de groep met de kinderen en we voelden ons zelf ook als een kind. Een praktische boodschap om te worden als een kind. Ondertussen brachten we een bezoek aan het centrum in aanbouw wat ongeveer op 200 meter afstand staat. Het is echt een enorm gebouw met mooie mogelijkheden voor het daily care center. Ons gebed is dan ook dat er voldoende geld mag komen om dit af te kunnen bouwen. Eerst gebed en dan bouwen. De les die wij hier in Moldavië elke dag meekrijgen. Bij terugkomst stond er een warme maaltijd klaar voor ons. Na het eten waren er nog speel en knutsel momenten met de kinderen. We hebben allen daarvan genoten inclusief de kinderen.

Na dit bezoek reden we gezamenlijk terug naar Chisinau om daar nog even door de stad te wandelen en de toerist uit te hangen. We kijken terug op een bijzondere dag met veel momenten waarin we mochten leren in afhankelijkheid alles bij de Heere voor te leggen en Hem groot te maken. Genade zo oneindig groot. Er hing een bord in de gezamenlijke ruimte van het centrum met de tekst uit Romeinen 5 vers 8. Maar God bevestigd Zijn liefde jegens ons, dat Christus voor ons gestorven is, als wij nog zondaars waren.

Dag 5 (dinsdag)

We gaan snel aankleden en ontbijten want de vertrektijd is om negen uur. De weersvoorspelling is goed vandaag, kouder maar droog en soms wat zon. Op het programma staat een bezoek aan Youth for Christ.

 

Door een steeds glooiender landschap rijden we westwaarts naar onze bestemming. We brengen eerst een bezoek aan het gemeentehuis en de burgemeester. Dit stadje bestaat uit 2 dorpen, een Oekraïens georiënteerd deel en een Roemeens deel. Er wonen zo’n 3200 mensen totaal. Het stadje bestaat sinds 1420, er waren toen ook al 2 dorpen. Een ervan heette net zoals nu Talaiesti, het andere had een naam die tweeling betekende. Dat komt van 2 heuvels hier in de buurt vlak bij elkaar.


Er zijn ook twee weeshuizen en samen met de twee dagopvangcentra helpt dat de overheid goed om hun sociale taken uit te voeren. Gerben bedankt voor de gelegenheid van ontmoeting. Voor velen is het de eerste maal om als gewone burger met een burgemeester om tafel te zitten, in Nederland gebeurt dit niet snel. De burgemeester zou graag nog meer dagactiviteitencentra zien. Het zou ook goed zijn om voorzieningen voor ouderen te krijgen, ook deze doelgroep heeft aandacht nodig. Na zijn toespraak  biedt Ton de Jong als presentjes chocolade eitjes aan en een pakje Wilhelmina pepermunt. Eieren hebben betrekking op Paden, de opstanding van Christus. Wilhelmina is de overgrootmoeder van de huidige koning. De hele groep gaat met de burgemeester op de foto.


We rijden naar het dagopvangcentrum terug en krijgen daar een rondleiding. De keuken ruikt heerlijk, de 2 kokkinnen zijn al uren bezig. Op de eerste verdieping is een lokaal en een ruimte voor houtbewerking. Er hangen prachtige werkjes tussen. De huisvader legt uit dat je kan zien aan het soort tekening of een kind dicht bij God leeft. Bijvoorbeeld maakt het Mickey Mouse of de Herder met een lam of David en Goliath? Beneden staat een heerlijke lunch klaar, eigenlijk weer een compleet warm maal. Het eten inspireert ons om te zingen voor en te luisteren naar de kinderen die er zijn. Een heel ontspannen moment! Drie meisjes zingen alleen of met de piano of met ons mee. Ook de kokkin komt mee zingen en op de gang luisteren nog wat jochies mee. Buiten kan een poosje gespeeld worden met de kinderen. Ondertussen bezoeken we twee gehandicapte broers die in een huisje naast het centrum wonen sinds een jaar waardoor ze niet naar een bejaardenhuis hoeven. Ze zijn heel dankbaar voor ons bezoek en we laten ze blij achter met stroopwafels en paaseieren.

 

Tegen half zes zijn we terug bij het hotel na een voorspoedige reis, waar we na een dankgebed voor deze dag afscheid van Vitalie Pupazan nemen, de directeur van Youth for Christ die ons vandaag heeft vergezeld. Dit keer moeten we letterlijk de modder van ons schoeisel moeten stampen, kloppen en schrapen. Voor nu even pauze tot half zeven. Onze laatste avond in Chişinău is daar. Het is eigenlijk niet goed mogelijk om alles wat “tussendoor” gebeurt te beschrijven: de humor, zeker ook de Moldavische, tussen alles door. De knuffels van en aan de kinderen en alle ontmoetingen overdag met daarnaast de vele indrukken van de omgeving overdag. Dit maakt de dag zo waardevol, dat we ons gezegend voelen hier te mogen zijn.